Jakie były Twoje losy jako zawodnika?
Moja przygoda z hokejem, jak patrzę z perspektywy czasu, była czymś najlepszym, co mogło mi się przydarzyć. Samodyscyplina, którą zdobyłem dzięki grze, dała o wiele łatwiejszy start w dorosłość. Umiejętność współpracy w zespole to kolejny bardzo istotny element, który do tej pory w trudnych momentach przychodzi z pomocą. Jeżeli chodzi o samą grę, to chwil, które pamiętam jakby wydarzyły się wczoraj, jest naprawdę bardzo dużo. Te najcenniejsze, to przede wszystkim czas spędzony z rówieśnikami i zapoczątkowane wówczas przyjaźnie, które trwają do dzisiaj. Niezwykle cenny bagaż doświadczeń, a także wspomnień. Doskonale pamiętam srebrny medal na XIV Olimpiadzie Młodzieży w Sportach Zimowych, bowiem pojechaliśmy bez większych szans na wyjście z grupy, a niespodziewanie udało się zdobyć medal. Na tym polega magia sportu i współpracy w zespole. Świetnym okresem był także sezon w GKS Katowice w I lidze, kiedy to udało się wywalczyć awans do Ekstraklasy.
Jakie cele stawiasz sobie jako trener?
Zależy mi na tym, aby KAŻDY zawodnik czerpał wiele radości z uprawiania tej ciężkiej dyscypliny sportu i by potem miał piękne wspomnienia. Nie jest sztuką wygrywać każdy mecz, myśleć tylko o wyniku, kiedy nie idzie za tym zadowolenie zawodników, dobra atmosfera w drużynie, zaangażowanie i motywacja. To nie tak, że jest mecz i nie ma meczu. To cały proces. Są gorsze i lepsze dni i trzeba znaleźć złoty środek, a zarazem wspólny język z młodzieżą. To nie takie proste. Jednak spełniam się w tym działaniu. Grunt, aby trener był w swojej pracy autentyczny i usatysfakcjonowany, bo emocje się udzielają. Oczywiście, że chciałbym mierzyć w najwyższe cele z drużyną , jednak nie tylko o to chodzi w sporcie.
Spędzając z zawodnikami mnóstwo czasu, stajesz się nie tylko ich trenerem, ale też wychowawcą. Co oprócz umiejętności hokejowych starasz się im wpoić?
Szacunek dla wszystkich, zaczynając od samych siebie a kończąc na drugim człowieku. To dla mnie bardzo ważne. Przychodząc na trening ja mam do każdego zawodnika wielki szacunek i tego również wymagam od nich.
Co możesz powiedzieć o drużynach, które prowadzisz? Jakie są ich mocne i słabe strony ? Jak oceniasz możliwości ich rozwoju?
Prowadzę dwie drużyny: Mikrusa oraz Juniora Młodszego. Mikrusy to wesołe, zadowolone dzieci, które cieszą się z faktu, że są na treningu, na lodowisku. Ich radość to już połowa sukcesu. Hokej jest wymagającym sportem zespołowym pod każdym względem. Trzeba się oswoić z ciężką pracą i pokonywaniem własnych słabości. Dlatego żeby wejść w ten sport u wszystkich dzieci musi być radość i uśmiech. To podstawa, fundament do coraz to większych wyzwań. Junior Młodszy to drużyna o dużym potencjale. Wszyscy zawodnicy prezentują bardzo podobny poziom. Sądzę, że jeśli poukładamy trochę grę zawodników w poszczególnych fragmentach lodowiska, to chłopcy mogą zacząć wygrywać wszystkie mecze.
Jak w kilku zdaniach opiszesz swoją „filozofię szkoleniową”?
Myślę, że jestem na etapie jej poszukiwania…
Najważniejsze cechy zawodnika to…
Wspomnę o jednej – wytrwałość. Kiedyś jeden z trenerów powiedział, że w hokeja grają nie zawodnicy najlepsi, lecz ci, którzy są najwytrwalsi i uparcie dążą do celu. Chyba miał rację. Jeszcze raz zaznaczę: hokej na lodzie to, moim zdaniem, najbardziej wymagający ze sportów zespołowych.
Najważniejsze cechy trenera to …
Według mnie trener powinien mieć takie cechy jak: autentyczność, zaangażowanie, cierpliwość, kreatywność, pasja, lojalność, stabilność emocjonalna. Uważam, że ta najważniejsza to autentyczność. Trener musi zdobyć zaufanie swoich zawodników, by wejść z nimi w dialog. Muszą “nadawać na jednych falach” tak, aby wykonywali to, co trener uważa za misje, cel.
